Mijn tijdlijn op twitter was druk vandaag. De documentaire van 2DOC over Beerput Nederland maakt wat los. Het ging over milieucriminaliteit. Iets waar ik in een vorige baan tegen streed. Bottumline van de reacties in mijn tijdlijn: “Dit kan niet waar zijn” en “Nederland is een ziek, verachterlijk, onbetrouwbaar, corrupt land geworden.. #politiek #walg“. Na het zien die documentaire is dat lastig te ontkennen natuurlijk, en daarom blijven we strijdbaar. Laat ze niet winnen. Mondige mensen hebben we nodig. Mensen die durven opstaan. Gedeputeerde Henri Swinkels is zo iemand.
“Daar worden we toch helemaal gek van wethouder. Vier keer ging dat gat open, op dezelfde plek. Telkens weer een busje met een andere werkman. De laatste drie keer gingen de buren naar buiten om die mannen te waarschuwen.” “Daar zit een dode leiding. Daar kun je geen elektriciteit op aansluiten.” “Niks mee te maken, dit is mijn opdracht en de schep gaat de grond in.” Zoveel onzinnig werk wordt verricht.
De laatste dit, de laatste dat. Het is nu al begonnen. De kiezer is er nog totaal niet mee bezig. Maar wij als College van Burgemeester en Wethouder moeten al bijkans op de handen gaan zitten. Maart zijn er weer verkiezingen voor de gemeenteraad. Nog een paar dingen in de steigers zetten maar niet te veel meer opstarten. Rare tijden eigenlijk. Afgelopen dagen de laatste officiele retraite. Vorige week donderdag de laatste officiele fietstocht de wijken in, De Linie deze keer.
Woensdagmiddag had ik een leuk lunchgesprek met Paul en Bennie, twee pleegvaders. Ze zagen de reclame voor ‘Het vergeten kind’ op tv en meldden zich direct aan. Al langer hadden ze een kinderwens. Adoptie is dan een logisch eerste gedachte. Dat er ook in Nederland zelf zoveel kinderen op zoek zijn naar lieve zorgzame ouders hadden ze tot dan toe niet beseft. “Als we daar een steentje aan bij kunnen dragen is dat natuurlijk fantastisch”.
Er moeten eilandjes komen binnen het systeem. Ze waren het er over eens vorige week zaterdag, Naomi Klein, Joris Luyendijk en Srecko Horvat. Tijdens het openingsdebat van het Brainwash festival in Amsterdam zochten ze direct de confrontatie met de wereldorde. De neo-liberale krachten hebben ons wereldwijd in de greep. We moeten de betere wereld dus van binnenuit voor elkaar boksen. Eilandjes creëren waarin het systeem verandert is de enige weg. Hard nodig om de grote crises van deze tijd het hoofd te bieden. Ze pakten het nogal groots aan met die wereldorde. Maar in het klein hier in Breda werkt het. Ik zag het bij de hogeschool NHTV en het Haveneiland.
“Jongens, ik heb weer een plantje gekregen”, meldde ik in de staf Stedelijke Ontwikkeling. “Dit keer geen vergeet-me-nietje, maar dat betekent toch dat het alweer niet vanzelf gaat aan de Hamdijk”. Toontje nam 3 en een 1/2 jaar geleden het inititief om een paar huizen te bouwen bij het woonwagenkamp. Er is nog wat ruimte en zo kunnen de kinderen van het kamp dicht bij hun ouders blijven. Dat sloot in 2014 perfect aan bij de toen net verworven UNESCO-status van immaterieel erfgoed voor de woonwagencultuur. En het is goed voor mantelzorg en hun onderlinge samenhang, zo dachtten de toenmalig collega wethouder Bob Bergkamp en ik. Het werd nog een lang proces.
“Schorsing! dat is onze kans Patrick, kunnen we toch even naar Emissa”. Collega Marianne De Bie voelde het moment goed aan. We baalden allebei verschrikkelijk van de vervroegde begrotingsbehandeling. Donderdagmiddag al om 16.00 uur beginnen. Dat betekende dat we de lancering van het Syrische catering bedrijf Emissa moesten missen. De nieuwe start van nieuwkomers Mohammed en Nisreen. We konden in dat uurtje schorsing nu toch even langs. Even proeven van al het lekkers dat zij op tafel weten te zetten. En vooral waardering uitspreken voor hun doorzettingsvermogen.
Waarom zo de nadruk op dat stuk ervaring. Het gaat toch om de deskundigheid? Even prikkelen die hap, dacht ik. Wat zakelijker bekijken. Gratis meepraten met de wethouders en zorgbestuurders is fijn voor de boekhouder maar doet geen recht aan jullie verhaal. We betalen wel vaker externen voor hun deskundige inbreng. Jou deskundigheid is toch ook van waarde. Jij hebt die opgedaan door te leven, een ander vooral door te lezen. Het is maar net wat nodig is. In de discussies over zorg heb ik vaak liever te maken met die eerste.
We moeten aanbellen bij mensen. En luisteren naar hun verhaal. Even dacht ik dat ik bij een SP-congres beland was. Maar dat was niet zo. Het was een congres van woningbouwcorporaties. Ze zoeken naar hun rol in de veranderende samenleving. De tijdgeest is dat iedereen langer thuis moet wonen en dat zorg en hulp beter in de vertrouwde omgeving kan plaats vinden. De druk die dat met zich mee brengt op wijken en buurten wordt groter en voornamelijk in de buurten waar zij veel woningen bezitten. Ik schrok wel even van het verhaal dat Frans van Kalshoven daar neerzette. Aanbellen en dan met de mensen gaan kijken wat door hun ogen bezien het beste is voor hen om te doen.
‘He, wethouder mag jij wel door van de SP?’ Tja, je ontkomt ook in Breda niet aan het gezeur. ‘Wat vind jij er eigenlijk van, van dat boek en Jan en dat gedoe?’. Ik vind het intern geneuzel. Natuurlijk moet de partij mee veranderen met de tijd. Het is 2017. Dat er spanning zit op de snelheid waarmee dit gebeurt is logisch en gezond binnen een partij. Daar moeten we niet te rigide in zijn. Maar het is vooral een interne kwestie. Papier is geduldig. De strijd voeren we buiten op straat. En daar heeft Ron gelijk in. Daarom was ik afgelopen weekend met Burendag en ‘Cultuurplein” weer lekker buiten. Want daar is het te winnen. Elke dag weer, ook voor bestuurders.