EEUWIG OPTIMISME

“Schorsing! dat is onze kans Patrick, kunnen we toch even naar Emissa”. Collega Marianne De Bie voelde het moment goed aan. We baalden allebei verschrikkelijk van de vervroegde begrotingsbehandeling. Donderdagmiddag al om 16.00 uur beginnen. Dat betekende dat we de lancering van het Syrische catering bedrijf Emissa moesten missen. De nieuwe start van nieuwkomers Mohammed en Nisreen. We konden in dat uurtje schorsing nu toch even langs. Even proeven van al het lekkers dat zij op tafel weten te zetten. En vooral waardering uitspreken voor hun doorzettingsvermogen.

Ik leerde Mohammed eerder dit jaar kennen bij een bijeenkomst van Welkomstaal in bibliotheek de Nieuwe Veste. Een vrolijke opgewekte Syriër die bijna mijn buurman blijkt te zijn, het scheelt een paar straatjes. Leuk om eens bij elkaar langs te komen. We wisselden mobiele nummers uit. Later nog een paar keer, toen we elkaar tegen kwamen, beloofd dat ook snel te toen. Collega Marianne kent zijn vrouw Nisreen via ‘First Step To‘, die begeleiden startende nieuwkomers op weg naar werk of een eigen zaak. Ook Marianne is meteen onder de indruk en enthousiast. Ze wordt zelfs een van hun eerste klanten.

Het eten is dan ook echt te lekker. Maar dat is maar de helft van mijn waardering. Het is hun optimisme, hun veerkracht, hun vertrouwen in de mensen waar ik zoveel bewondering voor heb. Hun rotsvast geloof dat het goed komt als je het goede doet; dat je krijgt als je geeft. Gevlucht uit Homs waar ze, vanwege de oorlog, elk een florerend bedrijf achter lieten. Vervolgens gevlucht uit Damascus waar hun net opgerichte restaurant kapot werd gebombardeerd. Niet veel later ook weer weg uit Yabrud waar ze wederom een zaak moesten achterlaten om vervolgens via Turkije naar Europa te vluchten. Ze eindigen in ons mooi Breda. Twee zonen moeten achterblijven in Turkije, de dochters mochten wel mee.

In een tijdsbestek van een paar jaar zoveel tegenslagen achter de rug. Als je het voor het eerst hoort, zinkt je de moed al bijna in je schoenen. Niet bij Mohammed en Nisreen. Die willen door. Die hebben de enorme wil om te ondernemen. De wil om voor hun eigen bestaan te zorgen. En het eeuwige optimisme dat het goed komt. Wat een voorbeeld.

Ik ben benieuwd wat het deze week gepresenteerde regeerakkoord (p50-p55) voor mensen als Mohammed en Nisreen betekent. Het is vast niet zo desastreus als het op papier staat. Ik deel gewoon hun optimisme, onze succesvolle Bredaase  aanpak blijft overeind staan.