Volhoudbaarheid
Alles van waarde is weerloos (lucebert)
Een term die wat mij betreft beter aangeeft waar het qua natuur en milieu om gaat. We moeten het met z’n allen op deze aardkloot zien vol te houden. Wij nu en hier maar ook mensen elders in de wereld en de generatie na ons.
De verbinding tussen de mogelijkheden die de natuur ons biedt en de manier waarop je afweegt en inpast in je eigen leven, je werk, je leefomgeving, je hobby’s. Stel jezelf eens de vraag: Is het op deze manier vol te houden? Voor mij, voor anderen om mij heen, hier dichtbij en ver weg?
In Deventer, tijdens de studie Milieukunde, leerde ik rond 1990 de wet van Entropie. De wet van behoud van energie. Versimpeld: Voor alles dat je in elkaar zet, moet ergens anders iets uit elkaar. Voor een stoel kap je een boom, voor een auto stoppen we dynamiet in ijzerhoudende bergen. Voor 15 km autorijden is een liter benzine (miljoenen jaren oude plantenresten) nodig.
Als je er met die bril naar kijkt, voeg je nog een vraag toe aan de volhoudbaarheid: Houdt de natuur (onze aarde) het wel vol. Hoeveel bomen zijn er nog nodig voor al onze meubels. En als we die bomen dan ook nog gaan opstoken voor energie en verwarming.
Jezelf zulke vragen stellen, dan ga je nadenken in de waarde van weerloze dingen zoals Lucebert die bedoelde.
Dat maakt voor mij de term volhoudbaar zoveel beter dan woorden als ‘duurzaamheid’ of ‘circulaire samenleving’. Die laatste twee zijn economische termen. Die zijn bedacht door kinderen van de jaren 80 en 90. Toen het kapitalisme hoogtij vierde. Die woorden draaien alleen maar om geld.
Wat is het je waard dat wij nu en onze kleinkinderen na ons ook nog van die weerloze schoonheid en hulpbronnen kunnen genieten? Wat is het je waard, dat wij en de aarde het nog eeuwenlang samen vol houden?
Kortom waar gaat het je nu eigenlijk echt om?
NB
Ik plak de term Volhoudbaarheid nu op natuur en milieu. Daag mij en jezelf gerust uit om het ook eens te plakken op de marktwerking in de zorg, de woningmarkt, etc.