Wie had dat 4 jaar geleden gedacht. Dat ik dit nog eens zou zeggen: “Eigenlijk best leuk, achteraf”. In 2014 had ik er weinig verwachtingen van. Wie wil er nou wethouder worden. Met je pak aan en een stropdas voor een beetje belangrijk lopen doen op borrels en in sky-boxen. Het kan blijkbaar ook anders. Je kan ook gewoon jezelf blijven en het goede doen. Hard werken op straat en in de wijken met de mensen zelf. Dan is dat wethouder zijn eigenlijk best leuk. De twee werelden -de papieren werkelijkheid binnen en de harde realiteit buiten- bij elkaar brengen.
Ze hebben de bloemen dik verdiend. Marique en Angeline uit Fellenoord. Tot voor hun begrippen ver over de pijngrens, hebben ze zich ingezet voor de aanpak van de pleintjes in Fellenoord. De meeste pleintjes zijn opgeknapt. We zijn nu bezig met de Hein van Gastelvoetbalkooi. Mooi moment om weer even te markeren met een glaasje warme chocomel en een potje tafeltennis op het nieuw ingerichte piramidepleintje. Uitgelezen kans om elkaar even wat veren toe te spelen. Want het is gelukt. We hebben het samen voor elkaar.
Bijna ademloos, een uur lang, zaten ze dinsdagavond naar het scherm te staren. Ivonne Peeters had een reeks gevechten van Ramon Dekkers op een rij gezet. Dat 75 mensen, van jong tot oud een uur lang stil naar een film zitten te kijken in buurthuis de Nieuwe Meidoorn mag een godswonder heten. Dat is niet perse Typisch Tuinzigt. Het was wel meer dan terecht. Het paste helemaal in de avond die gewijd was aan Ramon Dekkers. 5 jaar geleden alweer overleed de grote sportheld van Tuinzigt.
“Mag ik een half kwartiertje van je tijd om wat te vragen over Breda Begroot”. een voorzichtige vraag van een journalist van een landelijk dagblad. Gelet op de groeiende landelijke aandacht doen we het blijkbaar lang zo gek nog niet met de democratische vernieuwing in Breda.
Als geen ander weet hij zaken op de agenda te zetten. Zo vergeet ik nooit die ochtend ver weg in zuid-oost Groningen. Koud en winderig was het en hij klom in een hoogwerker om met zijn sleutel mos en asbestvezels van de koeienstal af te krabben. Zo presenteerde hij ons rapport ‘Help asbest het dak af’. Terecht kreeg hij een paar jaar later van minister Tineke Huizinga de complimenten. Uit het verslag: “Ik hecht eraan om op deze plaats tijdens een van de laatste vergaderingen van de Kamer in deze samenstelling tegen de heer Poppe te zeggen dat zijn inspanningen op het gebied van de bestrijding van de asbestproblematiek echt goed zijn geweest. Die inspanningen hebben ertoe geleid dat ook op het ministerie van VROM de aandacht scherper is geworden, waar zij mogelijkerwijs enigszins was verslapt. Complimenten voor de heer Poppe voor zijn inspanningen op dit terrein de afgelopen jaren”. Het lukte Remi om een verbod op asbestdaken voor elkaar te krijgen in 2024.
Mooi hè wethouder, bijna een hele spread?
Een wat?
Een spread, een twee pagina’s breed artikel in de krant. Over het gezinshuis El Noor waar je gisteren op visite was. En ook nog een foto op de voorkant van stad en streek. Dat is niet meer dan terecht ook. Die mensen verdienen het om in de schijnwerpers te staan. Zo veel liefde en warmte die ze kinderen geven. Kinderen voor wie het bij hun eigen ouders even niet meer lukt. Daar kunnen er niet genoeg van zijn.
…. 3 jaar geleden werd ik wethouder wijkzaken. Veel sentiment en veel gezeur aan mijn tafel ove mensen die iets wel of niet mogen, mensen die ontevreden zijn en over miniscule bedragen die wel of niet toegekend werden. Alleen maar negativiteit. Daar werd ik helemaal niet blij van. En als ik niet blij ben, wordt het er niet leuker op. Niet voor mijzelf en niet voor anderen. Terwijl ik zeker wist dat er zoveel moois gebeurt in onze stad. Ik moest naar buiten. Weg bij die vergadertafels. En ik niet alleen, ook al die mensen die zeuren moeten maar mee. We gaan fietsen!
Op vakantie neem ik altijd de Lonely Planet mee voor alle tips en trucs in het vakantieland. Voorin staan de standaarddingen die je moet zien; de grote tempels, kerken en moskeeën, de stranden en de lekkerste eettentjes. Achterin wordt het pas leuker. Daar vind je die onontdekte pareltjes. Off the beaten track, de gebaande paden af, heet dat hoofdstuk. Daar waar de massa nog niet komt, maar wat wel tof is. Princenhage is zo’n plek bij uitstek.
“Geen grapjes nu over andere regio’s Patrick, het is feest in WBO” aldus een zorgaanbieder afgelopen woensdag. Op het stadskantoor tekenden we de contracten met alle aanbieders van jeugdhulp. Het werd een feestelijk moment. Want er valt wel wat te vieren. In West Brabant Oost doen we namelijk zaken op basis van gelijkwaardigheid. In goed overleg met elkaar, met respect voor ieders belang en vooral met het kind centraal.
“Samen, Samen! Ziggy naar voren! Lars laat die man nou, jij moet naar buiten! Lekker Mootje!” Hij ging helemaal los langs de zijlijn. En zo ken ik hem ook, altijd vol vuur. Een maand eerder aan mijn tafel spatte het ook van Amine af. Ze weten niet wie ik ben en wat ik doe voor die jongens. Ze sturen me weg bij de thematafels waar subsidie wordt verdeeld. Heb jij wel respect voor mij wethouder?