We moeten aanbellen bij mensen. En luisteren naar hun verhaal. Even dacht ik dat ik bij een SP-congres beland was. Maar dat was niet zo. Het was een congres van woningbouwcorporaties. Ze zoeken naar hun rol in de veranderende samenleving. De tijdgeest is dat iedereen langer thuis moet wonen en dat zorg en hulp beter in de vertrouwde omgeving kan plaats vinden. De druk die dat met zich mee brengt op wijken en buurten wordt groter en voornamelijk in de buurten waar zij veel woningen bezitten. Ik schrok wel even van het verhaal dat Frans van Kalshoven daar neerzette. Aanbellen en dan met de mensen gaan kijken wat door hun ogen bezien het beste is voor hen om te doen.
Corporaties kunnen toch niet het leed van heel de wereld op zich nemen? Corporaties zijn vaak de eersten die het merken. Achterstand in huur, overlast voor buren, verwaarlozing van de woning. En als zaken escaleren is het vaak de huismeester of wijkbeheerder die er als eerste bij is. De vraag is of die dan het hele probleem van de huurder op zich moet laden? Is hij dan de aangewezen persoon om het te gaan hebben over psychische problemen, geldprobleem, het zoeken naar werk, de eenzaamheid? Lijkt mij niet. Daarvoor bouwen we nu juist aan wijkteams en centra voor jeugd en gezin. Die moeten in de buurten en aan de keukentafels bij de mensen thuis de regie pakken.
De drie Bredase corporaties (Laurentius, AlleeWonen en WonenBreburg) zien ook in Breda het aantal meldingen oplopen. Wel drie keer zo veel in een paar jaar tijd, meldden ze afgelopen donderdag in het bestuurlijk overleg dat we om de paar maanden hebben. De overlast groeit en het draagvlak van buren en buurt wordt danig op de proef gesteld. Het sociale netwerk en de hulpverlening doen hun best wel maar het systeem piept en kraakt onder de veranderingen in de zorg en de participatie.
En dan staan we pas aan het begin van de veranderingen in de zorg. Er komen alleen maar meer mensen in de buurt wonen die hulp en zorg nodig hebben. Voorheen zaten die in verzorgingstehuizen of (gesloten) instellingen. Nu wonen ze tussen ons in. Dat is op zichzelf een mooie gedachte. Het kan ook best goed gaan maar dan moet iedereen wel zijn eigen rol blijven vervullen. En daar zit het hem nu net in werd afgelopen vrijdag nog maar weer eens bevestigd. Het is voor de corporaties nog niet zo heel duidelijk, waar hun rol begint en eindigt. Terwijl ze zo’n belangrijke schakel zijn. Na de buren, kennissen en familie zijn zij vaak de eerst volgende die met de mensen te maken hebben.
Vandaar dat wij in Breda de corporaties ook betrekken bij het nadenken over de veranderingen in beschermd wonen en maatschappelijke opvang. De alliantie-afspraken die we volgend jaar met ze maken voor de periode 2019-2022 zullen daar voor een belangrijk deel over gaan. Zorgen voor voldoende woningen en leefbare buurten doen ze al. Snel signalen oppakken als het mis gaat ook. Maar waar laten ze die signalen dan en hoe gaan we er dan samen voor zorgen dat de mensen goed geholpen zijn en de rust terug keert. Mooie discussie wordt dat.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!