Kippenvel even, toen de brief werd bezorgd op het stadskantoor. Een teken van leven. Zat een geeltje op geplakt: “Kan er geen vraag in ontdekken, alleen dat Patrick vooral Patrick moet blijven”. Ik heb het ze uitgelegd. Mooi verhaal bro dat we te vertellen hebben. Ik had eigenlijk een blog over Adje willen schrijven. Helaas onverwacht uit het hart van Breda gerukt. Maar een brief van jou kan ik natuurlijk niet negeren.
“Kocham cię tak, jak??? jak ptaka ptak”. Het begin van het refrein van het eerste poolse liedje dat ik leerde. 22 jaar geleden begeleide ik een aantal uitwisselingen tussen Poolse en Nederlandse scholieren. Rond het kampvuur gaat dat uitwisselen snel, door sterke verhalen, gedeelde helden als indertijd voetballer Wlodi Smolarek en door samen zingen van liedjes. Sindsdien heb ik altijd een zwak gehad voor Polen. Zo begon ik zaterdag de bijeenkomst van stichting pro polonia.
Dokter Biemans, De tuinman in Rotterdam, was vrijdagochtend weer een genot om naar te luisteren. Wars van elk systeem, wars van elke procedure, wars van gedoe. Met zijn poten in de klei trekt en sleurt hij in Rotterdam het ene na het andere succesvolle buurtproject uit de grond. Reken mij af op resultaat niet op lijstjes. Want wat is u eigenlijk de bedoeling van alles? Een groene gezonde kindvriendelijke wijk, toch?
Bredase jongeren. Met ze mee mochten mensen die op een of andere manier betrokken zijn bij het thema kindvriendelijke stad. Naast een mooie overwinning op FC Oss nam ik ook een vraag mee: Wat ik nodig heb van het stedennetwerk Child Friendly City’s? In de hangmat kun je lekker over nadenken en weer even de hoofdlijn pakken. Waarvoor doe je het nu eigenlijk allemaal als wethouder Jeugd: de rechten van kinderen. Bij thuiskomst maandag was ik dan ook blij verrast dat het ging over het verbod op stoepkrijten.
‘Je zou er zo willen wonen toch, wethouder?’. Hij maakte vrijdagmiddag een grapje. Maar, waarom niet. Het bruist er aan alle kanten. Stadslandbouw, zelf ontworpen buurtpark, drie goed bezochte wijkcentra, een goed draaiend winkelcentrum, een sfeervolle kinderboerderij en een heel actieve groep mensen die het wijkplatform trekken. Een mooi mix van mensen uit alle hoeken van de wereld en van alle pluimages.
Hij was donderdagavond al veroordeeld na de eerste scene. Vader was een narcist en een naar mannetje die alles verkeerd deed. Gelukkig was het maar een toneelstuk. Een premiere van wat ik voor het gemak een familiedrama noem. Het publiek kreeg in Podium Bloos nog wat kansen om in te grijpen, ook in de eigen oordeelsvorming. Die kans is er in de praktijk vaak niet, zo begreep ik een dag eerder bij een vader thuis. Ik stond boven aan zijn bucketlist.
Al even geleden, bij zijn vertrek, gaf een topambtenaar mij een boek mee als dank voor de samenwerking. ‘Echt’ heet het, van Arjan Eleveld. Een mooie verhandeling over de dynamiek aan bestuurstafels. Gekonkel in een tijd waarin we juist moeten zoeken naar antwoord op de grote vraagstukken waar we voor gesteld zijn. Geld kan niet het doel zijn. Dat is slechts een middel op weg naar iets anders. Ik moest er aan denken bij mijn werkbezoek aan de Raad voor de Kinderbescherming (de Raad) afgelopen week. Niet het belang en het ego van de bestuurders en aandeelhouders moeten vooropstaan. Met die bril op bezien, doen ze het goed bij de Raad. Jammer dat in Nederland het sturen op geld tot kunst is verheven.