MANNENOPVANG

Hij was donderdagavond al veroordeeld na de eerste scene. Vader was een narcist en een naar mannetje die alles verkeerd deed. Gelukkig was het maar een toneelstuk. Een premiere van wat ik voor het gemak een familiedrama noem. Het publiek kreeg in Podium Bloos nog wat kansen om in te grijpen, ook in de eigen oordeelsvorming. Die kans is er in de praktijk vaak niet, zo begreep ik een dag eerder bij een vader thuis. Ik stond boven aan zijn bucketlist.

Al twee jaar probeert hij met mij in contact te komen. Ergens in die queste liep hij tegen muren aan. In een Zandbergs cafeetje zag hij mij half februari in het wild. Niet te beroerd om naar hem te luisteren. Al was de setting wat onhandig. ‘Dan kom ik toch bij je thuis’. Hij kon zijn oren bijna niet geloven. Twee jaar lang zat er een grand canyon aan bureaucratie tussen hem en mij en daar zat ik ineens bij hem thuis. Bij hem, de onbegrepen vader.

Hoe kan het? Hoe kan het in hemelsnaam dat we altijd zo snel partij kiezen voor de moeder? Waarom is er voor vrouwen wel een vrouwenopvang en voor mannen in het hele land bijna niets? Alsof mannen niet het slachtoffer kunnen worden van vrouwen. Waar gaan zij dan heen met de kinderen? Waarom moest hij wel naar daklozenopvang ’t IJ, het park of onder een willekeurige brug? Bizar zoveel onbegrip als hij had ervaren. “Voor vrouwen is er valkenhorst, wanneer komt er een Vaderhorst voor ons?”. Hij had het zelf niet meer nodig, maar hij is niet de enige dat weet hij zeker. Keihard heeft hij gewerkt om er uit te komen. Er is zelfs weer een beetje contact met hun moeder, niet voor hem maar voor die kids. Wat meer begrip en hulp had fijn geweest.

Hij heeft natuurlijk gelijk. Maar man, wat is het ongelofelijk lastig om een goed oordeel te vellen over dergelijke situatie. Dat zag je bij het toneelstuk. Ik zag het ook vrijdag toen ik meeliep met mensen van Jeugdbescherming Brabant. Zoveel kanten als er zitten aan een verhaal. Maak daar naar eer en geweten maar eens chocola van als hulpverlener en als jeugdrechter. Knap hoe ze dat toch doen, in het belang van kind en ouders. Wat een liefde en toewijding zag ik bij pleegouders, alsof het hun eigen kind was. Maar goed daarover vast later meer. Eerst maar eens aan de slag om te kijken waar die vaders uit Breda naar toe kunnen. In Tilburg is er in ieder geval al een mannenopvang dichtbij. Eens vragen hoe het daar werkt.